Maandagochtendgevoel

In de verte klinkt een stemmetje wat zegt; “Mam ik ben klaar!” Pff…Ik draai me nog eens om. De klok vertelt mij dat het 6:23 uur is. Opnieuw een fluisterend stemmetje. Oké, hij heeft zich deze keer netjes aan onze afspraak gehouden, hij gilt niet het hele huishouden wakker. Maar waarom moet ons Meneertje telkens weer rond dit tijdstip poepen! Wakker worden van je wekker is geen pretje, maar dit.. ’zucht’.

Maandagochtendspits! Onze Prinses schraapt de laatste restjes pap van haar bord en Meneertje stuitert op en neer op zijn stoel, zijn bord  is leeg. Op zijn pyjama blinkt zijn skivakantiemedaille die hij vandaag vol trots aan zijn klas zal laten zien. Vorige week, zelfde tijdstip, zaten we heerlijk met de hele familie aan de ontbijttafel. Afbakbroodjes, eitje en vooral veel gezelligheid met uitzicht over de besneeuwde bergtoppen. Ik vind zomervakantie heerlijk, maar wintersport is toch altijd weer dat oh zo hard nodige lichtpuntje aan het einde van die koude, donkere winter. Het geeft me net dat beetje energie wat er nog nodig is om de winter te overleven en het echte voorjaar begint.

Kom op kinders, naar boven. Ik tel tot 10 en dan hebben jullie allebei je pyjama uit. 1..2..3.. Nog voor de tien komt staan ze stralend op de overloop enkel gehuld in ondergoed. Schatjes! “10 seconden om jullie spijkerbroek aan te trekken!” Ondertussen poets ik mijn tanden, kam mijn haar, smeer make-up op de plaats waar mijn zonnebril zichtbaar is, help Prinses met haar broeksknoop en geef weer nieuwe instructies. Als ook de kids hun tanden hebben gepoetst, Meneertjes haar in de gel zit en Prinses haar bestelde Pipistaarten heeft, stuur ik hen naar beneden met de opdracht hun jas aan te doen. Opschieten, het is al laat! Dat laatste weet ik niet zeker aangezien mijn horloge stuk is en ik geen idee heb hoe laat het is. We moeten altijd haasten op het laatste moment en dus ga ik er vanuit dat dit ook nu het geval zal zijn. Als de kinderen met jas en al beneden in de gang staan loop ik de slaapkamer binnen om op de wekker te ontdekken dat we een kwartier te vroeg zijn! Dit meen je niet! Lachend roep ik naar beneden dat hun jas weer uit mag. “We zijn te vroeg”, zeg ik. Waarop Meneertje zegt; “Te vroeg? We zijn nooit te vroeg!” En dus kijken ze nog even TV, ruimt mama de vaatwasser uit en heb ik zelfs nog even tijd om met heimwee terug te kijken naar die heerlijke vakantiefoto’s van afgelopen week.

Zonder haasten, met deze keer een wel heel bijzonder maar heerlijk maandagochtendgevoel, breng ik de kids keurig op tijd op school. Ik geloof dat deze vakantie mij zelfs meer energie heeft gegeven dan dat kleine beetje wat ik nodig had om de laatste winterdagen door te komen. Kom maar op met die lente! Ik heb er zin in!