Prinsheerlijk

Op deze derde dinsdag van september ligt ons meneertje 'prinsheerlijk' op de bank. De herfst is officieel nog niet begonnen. Toch heeft het eerste herfstgriepje ons huis weten te bereiken. Onze kleine prinses heeft zich vandaag ontpopt als een ware zuster Klivia en zorgt dat het meneertje aan niks ontbreekt. Wijsneuzig loopt ze door de kamer en vraagt 'zal ik even je thee aangeven?' Of, ' kom maar, ik stop je wel even onder'. Ik smelt en meneertje geniet zichtbaar van alle aandacht. Eigenlijk geniet ik wel van zo'n dagje verplicht thuis. Lekker moederen, knuffelen, luieren. Gehuld in alle dekens die ze maar in huis kunnen vinden, nestelen ze zich op onze bank. 'Welke DVD willen jullie kijken', vraag ik. Even wordt het heibel, meneer wil dit, mevrouw wil dat. Mmm, pippi misschien? En ja hoor, bingo. Als de rust is wedergekeerd heb ik even heerlijk de tijd om aan mijn nieuwe hobby te werken.  Deze 'prinsheerlijke' dag mag van mij nog wel even duren...

Daar gaat ‘ie dan!

Het wordt hoog tijd. Ik twijfel nu al langer dan een half jaar of ik mijn blog online ga zetten. Want ja, wat zullen anderen daar nou wel niet van denken! Nou, dat kom je dus niet te weten zolang je het er niet op waagt. En dus wordt het hoog tijd dat we de drempel overstappen en loslaten of het belangrijk is wat een ander er van gaat vinden. ‘Smile’.

Het is alweer bijna een jaar geleden dat ik een mail verstuurde waardoor mijn leven een andere wending kreeg. In deze bewuste mail liet ik de leden van mijn dansstudio, vrienden en mensen om mij heen weten dat ik toe was aan een nieuwe uitdaging. Ik zou per 1 januari het stokje overdragen. Dat was heftig, iets wat je zelf hebt opgezet en 10 jaar lang kei hard voor hebt geknokt, voelt toch als je eigen kindje. Het maakte heel wat emoties los en zorgde voor veel reacties. Zowel positief als negatief. Tot op de dag van vandaag heb ik geen spijt van die keuze. Sterker nog, elke dag voel ik mij weer een beetje meer mezelf worden. Ik geniet weer van het leven in plaats van dat ik geleefd wordt zonder er ook maar iets bewust van mee te krijgen.

Nu, na 9 maanden heerlijk als thuisblijfmoeder voor onze twee kinderen gezorgd te hebben, krijg ik weer kriebels om iets te gaan doen. Over 3 maanden wordt onze kleine prinses 4 en zal ook zij naar de basisschool gaan. Om eerlijk te zijn wil ik daar eigenlijk nog helemaal niet aan denken, maar het is wel de realiteit. En dus denk ik na over wat ik dan zou willen gaan doen. Een ding is zeker, de ervaring die ik heb opgedaan tijdens de afgelopen 10 jaar zullen daar een grote rol in spelen. Kinderen blijven mij enorm boeien. Alleen zou ik mij nu veel meer willen richten op hoe je het beste uit een kind kunt halen. Een kind helpen dicht bij zichzelf te blijven en daardoor vol zelfvertrouwen door het leven te kunnen gaan. Ik zeg helpen, omdat kinderen wanneer ze geboren worden helemaal zichzelf zijn. Je hoeft het ze dan ook niet te leren. Helaas zorgen factoren van buitenaf er maar al te vaak voor dat kinderen langzaam van hun eigen ik verwijderd raken en hierdoor in onbalans komen. Ik zou dan ook heel graag een les willen ontwikkelen waarbij je kinderen helpt in balans te blijven/komen. Mijn hersenen draaien dan ook op volle toeren.

Jarenlang was het dansen mijn enige grote passie. Inmiddels is daar een nieuwe passie bijgekomen, schrijven. Ik schrijf altijd al graag, maar beperkte dat tot mijn eigen dagboeken. Mijn zelfvertrouwen was niet groot genoeg er meer mee te doen dan dat. Zo af en toe een gedicht schrijven voor de mensen waar ik van hou, maar daar bleef het bij. De reeds eerder geplaatste berichten op dit blog waren dan ook tot op heden voor anderen niet leesbaar haha!  Inmiddels ben ik er achter wie ik ook alweer ben, wat ik wil en waar ik voor sta. Mijn zelfvertrouwen groeit en dus...

Daar gaat ‘ie dan!