De laatste uurtjes...

Een jaar geleden is het alweer, een heel jaar, wat gaat dat snel. En wat stond ik anders in het leven toen. Midden in een perioden van afscheid, van overdragen en loslaten. Het vertrouwde laten gaan, maar nog niet weten welke weg ik in zou slaan. Tien jaar dansstudio zei ik vaarwel, met pijn in mijn hart, maar vol vertrouwen dat dit de juiste beslissing zou zijn. En dat was het. Ook al werd ik niet door iedereen begrepen. Sommige namen het me kwalijk en staken een mes in mijn hart, andere waren juist heel begripvol, trokken het mes eruit en verwarmde mijn hart. Ik heb vriendschappen laten gaan en daarvoor in de plaats weer mooie nieuwe mensen in mijn leven terug gekregen. Ik heb gevoeld hoe sterk de liefde van mijn gezin is en hoe mijn liefde voor hen mij gesterkt heeft bij het nemen van deze beslissing. Onbeschrijfelijk …

Een jaar sabbatical heeft me goed gedaan. Ik heb genoten van onze kleine prinses die nog lekker thuis bij mama was. Ik heb kunnen nadenken,  lezen, schrijven, ontdekken en voelen welk pad mijn pad is. Welke weg ik in wil slaan. Het schrijven geeft mij veel voldoening, dat ga ik zeker blijven doen. Misschien durf ik het aan er meer mee te doen dan alleen het schrijven van mijn blogs. Ik vind het heerlijk andere te inspireren, herkenning te geven, bespreekbaar maken wat andere moeilijk durven te bespreken. Dat het leven niet altijd koek en ei is. Dat je zoonlief je soms vertelt het moeilijk te vinden hier op aarde, dat hij het hier niet altijd begrijpt. Dat hij soms liever bij mij terug in de buik zou willen. Lekker veilig. Of gewoon de grappige uitspraken van onze prinses met jullie delen. Zoals de vraag die zij mijn lieve vriendin laatst stelde. “Kam jij je haar nooit?” Pardon! “Hoezo?” vroeg zij. “Nou ’s morgens, als je uit bed komt.” Dit meen je niet, is het mijn dochter die dit vraagt aan een heel lieve goede vriendin met een prachtige krullenbos! We schateren het uit. Wat een eerlijkheid, al deel ik haar mening niet, ik kijk wel uit haha!

Niet alleen het schrijven zal mij het komende jaar bezig houden. Ik heb nog veel meer ‘wilde’ plannen. Die houd ik nog even voor mezelf. Laten we eerst maar eens het nieuwe jaar inluiden. Zodat we morgen op 1 januari niet alleen met een nieuw jaar van start gaan, maar ook met een nieuwe maan. Dat komt niet vaak voor op de eerste dag van januari. Een bijzonder geschikt moment voor het in werk stellen van je nieuwe voornemens. Let wel, pas na 12.14 uur in de middag!

Ik wens jullie allen een heel mooi en liefdevol begin van het nieuwe jaar met heel veel mooie nieuwe voornemens. Dat al jullie dromen mogen uitkomen, net als die van mij natuurlijk...'smile'

Proost!

Als engeltjes gaan vliegen...

Het zijn de donkere dagen voor kerst. Binnen branden de lichtjes vrolijk. Iedereen is druk. Kerstviering op school, kerstborrel op het werk, kerstboodschappen, kerstoutfit, kerstcadeaus, kerst….en toch staat mijn wereld even stil, ‘slik’.

Gister werd ons engeltje 4 jaar. Toen ze haar jas aantrok om voor de laatste keer naar de peuterspeelzaal te gaan en haar afscheid te vieren zei ze; “Nu ben ik eindelijk een kleuter mam!” Zo trots als een pauw met een glimlach van oor tot oor stapte ze voor de laatste keer de peuterklas binnen. Ze is klaar voor een groter avontuur, dat is wel duidelijk. En dus geniet ze van alle aandacht, zit als een ware Koninklijke hoogheid op haar troon en laat de juffies en peuters voor haar zingen. Ze deelt haar bij mama zelf bestelde cup cakes koninklijk uit, geeft vol trots haar zelfgemaakte cadeautjes aan de juffen en vertelt dat ze haar kerstkaart zelf heeft geschreven. Dat is ook echt zo, de juf moet er om lachen en schudt haar hoofd. Ze is zichtbaar geraakt.

Vanmorgen stond ons engeltje opnieuw in de gang met haar jas aan. Deze keer met een paar grote wit glinsterende vleugels op haar rug die mij vertelde dat vandaag de dag is dat zij uitvliegt. “Vandaag mag ik twee keer naar school hè mam?” “Ja”, zeg ik, “vandaag gaat het echt beginnen.” En zo vertrokken we met het hele gezin richting school om ons engeltje uit te zwaaien. Dat was het dan, die mooie peutertijd. Een nieuwe fase in haar leven, maar zeker ook in mijn leven. En wat ga ik haar missen. Het is stil in huis. Ik mis haar geklets, haar vrolijk gezongen liedjes, haar getuttel met poppen, haar ‘mag ik meehelpen mam?’ en ‘dat kan ik heus wel zelf!’, haar knuffels en het samen koffie leuten. Al weet ik ook wel dat ik daarvoor in de plaats wat meer tijd krijg voor mezelf. Stiekem lijkt me dat ook wel wat. Dan geniet ik vast nog meer van de kids als ze thuis komen.

Om half 12 dek ik gezellig de tafel, zet de knakworstjes vast klaar, knip alle kerstlampjes aan want buiten is het toch maar somber en spring dan op de fiets om ze op te halen. Heerlijk, ik geniet en dan doen zij dat ook. Eenmaal aan tafel zegt onze stoere Bengel dat ze toch liever bij mama blijft vanmiddag. “Ik ben te moe mam.” Stiekem moet ik lachen. Ons engeltje heeft haar vleugels weer neergestreken en ligt heerlijk op de bank. Ik breng haar wat drinken en ’n mandarijntje.  We knuffelen samen. Gelukkig, ze heeft me nog steeds nodig ;-) hihi!

Ze mag dan voortaan wel ‘vliegles’ hebben, ècht  uitvliegen doet ze nog lang niet! ‘Fieuuuw’…

Een gat in de nacht

Het is vroeg in de ochtend. Héél vroeg in de ochtend...en dat voelt als midden in de nacht. Een krakend bed, 'bonk'....dreunend laminaat, de slaapkamerdeur zwaait open. "Papa! Hij is er uit!" Ik ontwaak uit een diepe slaap en moet mij even oriënteren. Zodra ik door heb dat zoonlief naast ons bed staat zie ik, zelfs in de duisternis en zonder bril, zijn enorme glimlach. Zijn lieve gezichtje met een rijtje witte melktandjes met in het midden een zwart gat. Verhip, hij is er uit! En hij is trots, zo trots! Dat hij even vergeten was dat hij ons niet voor 7 uur in de ochtend mag wekken. Of zou dit gevalletje vallen onder de noemer 'iets heel ergs of belangrijks'? Want tja, dan mag het natuurlijk wel...;-) 

Het grote leed dat Sinterklaasfeest heet,

Begrijp me niet verkeerd, ik vind het Sinterklaasfeest een geweldig leuk feest. Maar er zijn van die momenten dat ik denk…Wat doe ik mijn kinderen aan!

Zo kan ‘meneertje’ al vanaf het allereerste Sinterklaasjournaal niet stil zitten op zijn stoel. Springt hij zo nu en dan als een dolle Piet de kamer rond en ligt hij ’s avonds eerst een uur wakker voordat hij de slaap kan pakken. En dat hij gister ineens een dag ziek is inclusief koorts, is zeker geen toeval. Als Oma dan zegt; “Hij is net zijn moeder, die was ook altijd ziek met Sinterklaas!” Dan komen de vraagtekens. Doe ik hier eigenlijk wel goed aan??

Maar het is ook gewoon een ontzettend leuk feest. En dus doen we er met volle teugen aan mee, alleen wel op onze manier... De manier die bij ons past. Voor ons dus geen grote volle zalen met gillende kinderen en een vol verwachting kloppend hart van de spanning. We zoeken het wat kleiner, wat rustiger. Gaan lekker met de kinderen naar een Sinterklaasfilm, maken het niet spannender dan dat het al is, hangen een kalender aan de muur met daarop de planning tot aan pakjesavond en zorgen dat het aantal spannende momenten beperkt blijft.

Het werkt! We zijn deze Sinterklaas perioden beduidend makkelijker door gekomen dan voorgaande jaren. Minder stress, minder boze buien, minder stuiterballen, maar wel veel meer plezier! Het blijft spannend, dat hoort er nu eenmaal bij, maar het moet vooral gewoon leuk zijn!

Ik wens iedereen een heel fijne Sinterklaasavond, geniet, kijk naar die stralende gezichtjes van de kinderen en sla die mooie momenten op in je geheugen.                                                                    

Dan zwaaien we morgen de Sint vrolijk weer uit….:-) 

Toeval bestaat niet..

Dat kinderen hun ouders feilloos aanvoelen is geen nieuws. Vooral hoog sensitieve kinderen hoef je niets wijs te maken. Ze zien het toch wel aan je. Mijn moeder hoefde mij als kind niet te vertellen dat het goed met haar ging als dat niet het geval was. Ik kan mij herinneren dat ik vaak haar gedachten kon lezen. Ik wist wat ze voelde en dat maakte het niet altijd makkelijk. Soms wil je de waarheid als kind liever niet weten. Maar ook wanneer het ging om een verassing wist ik negen van de tien keer al wat het was voordat het bekend werd. Zo waren mijn ouders helemaal enthousiast over een uitstapje wat we die dag zouden gaan maken. Het was een verassing. Nog voordat we in de auto zaten wist ik van binnen al wat we gingen doen. Toen we na een poosje voorbij het wegrestaurant met het witte paard reden, wist ik het zeker. En toch zei ik niets. Dat zou immers de pret van mijn ouders bederven en dus speelde ik vrolijk mee! Ik begon pas te juichen op het moment dat de zee in zicht was. Hilarisch, als ik er zo over nadenk! Ik was niet alleen erg intuïtief, ik was ook erg bedreven in mijn ouders te behagen.

Ook bij mijn eigen kinderen zie ik dat intuïtieve terug. Onze kleine prinses zegt regelmatig iets hardop, waarvan ik op dat moment in gedachten ben. Soms twijfel ik er zelfs aan of ik het misschien toch hardop gezegd heb. Ik merk regelmatig dat wanneer ik een rotdag heb, niet lekker in mijn vel zit, de kinderen daar onmiddellijk op reageren. Ze voelen je aan, ze spiegelen. Wat er op zo’n moment met je kind gebeurd heeft alles te maken met wat er vanbinnen met jou gebeurt. Dan weet ik dat ik even bij mezelf naar binnen moet kijken. Eerder al schreef ik hierover in mijn blog het stukje ‘stof tot nadenken’, wat ook over spiegelen gaat.

Kinderen zijn intuïtief, dat staat vast en soms wordt je hierdoor enorm geraakt, geïnspireerd of ronduit verast. Het meest bijzondere voor mij tot nu toe is toch wel het tafereel wat zich afspeelde in bad. Ons ‘meneertje’ was nog geen twee jaar oud en ik zat heerlijk samen met hem in bad. We hadden lol en maakte baarden van het witte badschuim. Ineens legde hij zijn kleine handje op mijn buik en zei, “baby!” “Baby”, vroeg ik? “Ja, mama baby inne buik.” Ik kreeg een rilling over mijn lijf van kop tot teen. Ik was twee maanden geleden gestopt met de pil. We wilden graag een broertje of zusje voor ons meneertje. De eerste maand was het niet raak en we waren pas net over de helft van de tweede maand, dus moest ik nog even wachten voordat ik kon testen. Ik werd er even stil van, zou hij echt.. De blik in zijn ogen zei mij dat hij het wist. Hij lachte lief en zei, “meisje.” Ruim negen maanden later werd onze kleine prinses geboren. Toeval? 

Opvoeden is loslaten

Dan ineens sta je met je lieve peuter voor de ingang van de basisschool. Houd je haar hand liefdevol vast, ze vindt het vast spannend. Wanneer ik hurk om haar een bemoedigende knuffel te geven zegt ze; ‘Mam, ik loop wel met Melissa mee naar binnen, dan hoef jij niet mee.’ Ze kijkt me aan met grote glinsterende ogen die mij vertellen dat ze het wel spannend vindt, maar dat ze het best zelf kan. Ze wil immers alles zelf doen. Ik geef toe, ze kan ook veel zelf, maar dit gaat me toch wat ver. Ik wil namelijk heel graag met haar naar binnen, haar beschermen voor die grote boze wereld, zorgen dat alles tip top is geregeld voor haar. Gelukkig laat ze me toe, maar ze doet zelf haar jas uit, zet zelf haar pauzehapje in de daarvoor bestemde bak en loopt vol zelfvertrouwen naar de juf. Ze heeft er zo’n zin in! Ze loopt de klas rond, neemt alles in haar op, ik zie haar denken. Ze heeft grootse plannen. Ze wil leren lezen en schrijven, net als haar grote broer die in groep 3 zit. Ze kan ook al wat woordjes schrijven en leest boekjes van “maan, roos, vis”. Dat krijg je als je alles wat je grote broer kan ook wilt kunnen. Natuurlijk hebben we haar uitgelegd dat ze eerst nog heel veel andere dingen gaat doen en leren op de kleuterschool. Dat ze lekker mag spelen in de poppenhoek en dat het leren lezen en schrijven later komt, zodra ze in groep 3 zit. Maar of ze daar genoegen mee neemt…

Om 12 uur haal ik een stralend kind op bij de schoolpoort. Met een paar zwarte wangen, want ze heeft in de poppenhoek gespeeld. Die is op het moment omgetoverd tot zwartepietenhuis. De juf vertelt mij dat het heel goed is gegaan, dat ze alles al mee deed en alles snapte. Ik had niet anders verwacht. Wat ben ik trots op haar! En hoewel een moeder een voorbeeld is voor haar kind, is het hier even de omgekeerde wereld. Hoe doet ze dat toch? Zo open, zo vol zelfvertrouwen. Even zie ik mezelf als kleuter, een evenbeeld. Ik glimlach zichtbaar en sluit haar in mijn armen. ‘Love you’, fluister ik in haar oor.  Ik weet het. Opvoeden is loslaten, maar gelukkig wel beetje bij beetje...'smile' 

Kijk, voel en ervaar...

Prinsheerlijk

Op deze derde dinsdag van september ligt ons meneertje 'prinsheerlijk' op de bank. De herfst is officieel nog niet begonnen. Toch heeft het eerste herfstgriepje ons huis weten te bereiken. Onze kleine prinses heeft zich vandaag ontpopt als een ware zuster Klivia en zorgt dat het meneertje aan niks ontbreekt. Wijsneuzig loopt ze door de kamer en vraagt 'zal ik even je thee aangeven?' Of, ' kom maar, ik stop je wel even onder'. Ik smelt en meneertje geniet zichtbaar van alle aandacht. Eigenlijk geniet ik wel van zo'n dagje verplicht thuis. Lekker moederen, knuffelen, luieren. Gehuld in alle dekens die ze maar in huis kunnen vinden, nestelen ze zich op onze bank. 'Welke DVD willen jullie kijken', vraag ik. Even wordt het heibel, meneer wil dit, mevrouw wil dat. Mmm, pippi misschien? En ja hoor, bingo. Als de rust is wedergekeerd heb ik even heerlijk de tijd om aan mijn nieuwe hobby te werken.  Deze 'prinsheerlijke' dag mag van mij nog wel even duren...

Daar gaat ‘ie dan!

Het wordt hoog tijd. Ik twijfel nu al langer dan een half jaar of ik mijn blog online ga zetten. Want ja, wat zullen anderen daar nou wel niet van denken! Nou, dat kom je dus niet te weten zolang je het er niet op waagt. En dus wordt het hoog tijd dat we de drempel overstappen en loslaten of het belangrijk is wat een ander er van gaat vinden. ‘Smile’.

Het is alweer bijna een jaar geleden dat ik een mail verstuurde waardoor mijn leven een andere wending kreeg. In deze bewuste mail liet ik de leden van mijn dansstudio, vrienden en mensen om mij heen weten dat ik toe was aan een nieuwe uitdaging. Ik zou per 1 januari het stokje overdragen. Dat was heftig, iets wat je zelf hebt opgezet en 10 jaar lang kei hard voor hebt geknokt, voelt toch als je eigen kindje. Het maakte heel wat emoties los en zorgde voor veel reacties. Zowel positief als negatief. Tot op de dag van vandaag heb ik geen spijt van die keuze. Sterker nog, elke dag voel ik mij weer een beetje meer mezelf worden. Ik geniet weer van het leven in plaats van dat ik geleefd wordt zonder er ook maar iets bewust van mee te krijgen.

Nu, na 9 maanden heerlijk als thuisblijfmoeder voor onze twee kinderen gezorgd te hebben, krijg ik weer kriebels om iets te gaan doen. Over 3 maanden wordt onze kleine prinses 4 en zal ook zij naar de basisschool gaan. Om eerlijk te zijn wil ik daar eigenlijk nog helemaal niet aan denken, maar het is wel de realiteit. En dus denk ik na over wat ik dan zou willen gaan doen. Een ding is zeker, de ervaring die ik heb opgedaan tijdens de afgelopen 10 jaar zullen daar een grote rol in spelen. Kinderen blijven mij enorm boeien. Alleen zou ik mij nu veel meer willen richten op hoe je het beste uit een kind kunt halen. Een kind helpen dicht bij zichzelf te blijven en daardoor vol zelfvertrouwen door het leven te kunnen gaan. Ik zeg helpen, omdat kinderen wanneer ze geboren worden helemaal zichzelf zijn. Je hoeft het ze dan ook niet te leren. Helaas zorgen factoren van buitenaf er maar al te vaak voor dat kinderen langzaam van hun eigen ik verwijderd raken en hierdoor in onbalans komen. Ik zou dan ook heel graag een les willen ontwikkelen waarbij je kinderen helpt in balans te blijven/komen. Mijn hersenen draaien dan ook op volle toeren.

Jarenlang was het dansen mijn enige grote passie. Inmiddels is daar een nieuwe passie bijgekomen, schrijven. Ik schrijf altijd al graag, maar beperkte dat tot mijn eigen dagboeken. Mijn zelfvertrouwen was niet groot genoeg er meer mee te doen dan dat. Zo af en toe een gedicht schrijven voor de mensen waar ik van hou, maar daar bleef het bij. De reeds eerder geplaatste berichten op dit blog waren dan ook tot op heden voor anderen niet leesbaar haha!  Inmiddels ben ik er achter wie ik ook alweer ben, wat ik wil en waar ik voor sta. Mijn zelfvertrouwen groeit en dus...

Daar gaat ‘ie dan!

Maandagochtendgevoel

In de verte klinkt een stemmetje wat zegt; “Mam ik ben klaar!” Pff…Ik draai me nog eens om. De klok vertelt mij dat het 6:23 uur is. Opnieuw een fluisterend stemmetje. Oké, hij heeft zich deze keer netjes aan onze afspraak gehouden, hij gilt niet het hele huishouden wakker. Maar waarom moet ons Meneertje telkens weer rond dit tijdstip poepen! Wakker worden van je wekker is geen pretje, maar dit.. ’zucht’.

Maandagochtendspits! Onze Prinses schraapt de laatste restjes pap van haar bord en Meneertje stuitert op en neer op zijn stoel, zijn bord  is leeg. Op zijn pyjama blinkt zijn skivakantiemedaille die hij vandaag vol trots aan zijn klas zal laten zien. Vorige week, zelfde tijdstip, zaten we heerlijk met de hele familie aan de ontbijttafel. Afbakbroodjes, eitje en vooral veel gezelligheid met uitzicht over de besneeuwde bergtoppen. Ik vind zomervakantie heerlijk, maar wintersport is toch altijd weer dat oh zo hard nodige lichtpuntje aan het einde van die koude, donkere winter. Het geeft me net dat beetje energie wat er nog nodig is om de winter te overleven en het echte voorjaar begint.

Kom op kinders, naar boven. Ik tel tot 10 en dan hebben jullie allebei je pyjama uit. 1..2..3.. Nog voor de tien komt staan ze stralend op de overloop enkel gehuld in ondergoed. Schatjes! “10 seconden om jullie spijkerbroek aan te trekken!” Ondertussen poets ik mijn tanden, kam mijn haar, smeer make-up op de plaats waar mijn zonnebril zichtbaar is, help Prinses met haar broeksknoop en geef weer nieuwe instructies. Als ook de kids hun tanden hebben gepoetst, Meneertjes haar in de gel zit en Prinses haar bestelde Pipistaarten heeft, stuur ik hen naar beneden met de opdracht hun jas aan te doen. Opschieten, het is al laat! Dat laatste weet ik niet zeker aangezien mijn horloge stuk is en ik geen idee heb hoe laat het is. We moeten altijd haasten op het laatste moment en dus ga ik er vanuit dat dit ook nu het geval zal zijn. Als de kinderen met jas en al beneden in de gang staan loop ik de slaapkamer binnen om op de wekker te ontdekken dat we een kwartier te vroeg zijn! Dit meen je niet! Lachend roep ik naar beneden dat hun jas weer uit mag. “We zijn te vroeg”, zeg ik. Waarop Meneertje zegt; “Te vroeg? We zijn nooit te vroeg!” En dus kijken ze nog even TV, ruimt mama de vaatwasser uit en heb ik zelfs nog even tijd om met heimwee terug te kijken naar die heerlijke vakantiefoto’s van afgelopen week.

Zonder haasten, met deze keer een wel heel bijzonder maar heerlijk maandagochtendgevoel, breng ik de kids keurig op tijd op school. Ik geloof dat deze vakantie mij zelfs meer energie heeft gegeven dan dat kleine beetje wat ik nodig had om de laatste winterdagen door te komen. Kom maar op met die lente! Ik heb er zin in!

Stof tot nadenken

Onze zoon ligt languit op de grond, met zijn voeten afzettend schuift hij de hele slaapkamer rond. Hij vindt het lollig, ik niet. Het is duidelijk dat hij geen zin heeft zichzelf aan te kleden en dat is niet de eerste keer. De kledingstukken vliegen in het rond en hij werpt mij de ene boze blik naar de andere toe. Hij is vijf jaar en kan het best zelf. Ik geef toe dat het voor mij ook handig is, aangezien ik ondertussen onze peuterprinses in haar jurk kan hijsen. Maar meneer heeft er gewoon geen zin in, zelfs niet wanneer ik hem help. Dit heeft als gevolg dat ik mijn geduld verlies, boos word, mijn stem ga verheffen en zijn gedrag alleen maar erger wordt.

Het komt geen moment in me op dat hij mij een enorme spiegel voorhoudt. Ik zit momenteel niet zo lekker in mijn vel. Ik ben boos en verdrietig tegelijk. Ik ben teleurgesteld en zou het liefst overal tegenaan schoppen. Er zit een behoorlijke knoop in mijn maag die zo snel mogelijk moet worden doorgehakt, een persoonlijk dilemma, waar de kleine meneer niks aan kan doen. Als we die week voor de derde keer op rij te laat op school arriveren, ben ik de wanhoop nabij. Eerdere gesprekken tussen de juf en de kleine meneer hebben geen enkel effect. De juf adviseert een stickerlijst te gaan gebruiken. Wanneer hij zonder al te veel gemopper zichzelf aankleedt verdient hij een sticker. We waarschuwen twee keer, na de derde keer wordt er geen sticker geplakt. Natuurlijk wordt hem een leuke verassing beloofd zodra de stickerlijst vol is. Ik heb goede hoop.

De stickerlijst pronkt op zijn kastdeur, het verhaal is hem duidelijk en vol goede moed beginnen we de volgende morgen aan het aankleedritueel. Wanneer ik hem na de tweede vertel dat hij bij de volgende waarschuwing geen sticker meer mag plakken, kijkt hij mij onbegrijpelijk aan en zegt: “Maar mam, dat is toch helemaal niet belangrijk! Het is belangrijker dat je van het leven houdt.” Ik ben er stil van. Hij geeft mij stof tot nadenken. En ja, we komen opnieuw te laat op school. “Zucht..”

Nu, een paar maanden verder blijken de inmiddels doorgehakte knopen de beste beslissing ooit. Ik geniet weer van het leven en mijn gezin. En de kleine meneer, die kleedt zich elke morgen zonder enig probleem aan. Wat een heerlijk leven, ik hou er van!