De laatste uurtjes...

Een jaar geleden is het alweer, een heel jaar, wat gaat dat snel. En wat stond ik anders in het leven toen. Midden in een perioden van afscheid, van overdragen en loslaten. Het vertrouwde laten gaan, maar nog niet weten welke weg ik in zou slaan. Tien jaar dansstudio zei ik vaarwel, met pijn in mijn hart, maar vol vertrouwen dat dit de juiste beslissing zou zijn. En dat was het. Ook al werd ik niet door iedereen begrepen. Sommige namen het me kwalijk en staken een mes in mijn hart, andere waren juist heel begripvol, trokken het mes eruit en verwarmde mijn hart. Ik heb vriendschappen laten gaan en daarvoor in de plaats weer mooie nieuwe mensen in mijn leven terug gekregen. Ik heb gevoeld hoe sterk de liefde van mijn gezin is en hoe mijn liefde voor hen mij gesterkt heeft bij het nemen van deze beslissing. Onbeschrijfelijk …

Een jaar sabbatical heeft me goed gedaan. Ik heb genoten van onze kleine prinses die nog lekker thuis bij mama was. Ik heb kunnen nadenken,  lezen, schrijven, ontdekken en voelen welk pad mijn pad is. Welke weg ik in wil slaan. Het schrijven geeft mij veel voldoening, dat ga ik zeker blijven doen. Misschien durf ik het aan er meer mee te doen dan alleen het schrijven van mijn blogs. Ik vind het heerlijk andere te inspireren, herkenning te geven, bespreekbaar maken wat andere moeilijk durven te bespreken. Dat het leven niet altijd koek en ei is. Dat je zoonlief je soms vertelt het moeilijk te vinden hier op aarde, dat hij het hier niet altijd begrijpt. Dat hij soms liever bij mij terug in de buik zou willen. Lekker veilig. Of gewoon de grappige uitspraken van onze prinses met jullie delen. Zoals de vraag die zij mijn lieve vriendin laatst stelde. “Kam jij je haar nooit?” Pardon! “Hoezo?” vroeg zij. “Nou ’s morgens, als je uit bed komt.” Dit meen je niet, is het mijn dochter die dit vraagt aan een heel lieve goede vriendin met een prachtige krullenbos! We schateren het uit. Wat een eerlijkheid, al deel ik haar mening niet, ik kijk wel uit haha!

Niet alleen het schrijven zal mij het komende jaar bezig houden. Ik heb nog veel meer ‘wilde’ plannen. Die houd ik nog even voor mezelf. Laten we eerst maar eens het nieuwe jaar inluiden. Zodat we morgen op 1 januari niet alleen met een nieuw jaar van start gaan, maar ook met een nieuwe maan. Dat komt niet vaak voor op de eerste dag van januari. Een bijzonder geschikt moment voor het in werk stellen van je nieuwe voornemens. Let wel, pas na 12.14 uur in de middag!

Ik wens jullie allen een heel mooi en liefdevol begin van het nieuwe jaar met heel veel mooie nieuwe voornemens. Dat al jullie dromen mogen uitkomen, net als die van mij natuurlijk...'smile'

Proost!

Als engeltjes gaan vliegen...

Het zijn de donkere dagen voor kerst. Binnen branden de lichtjes vrolijk. Iedereen is druk. Kerstviering op school, kerstborrel op het werk, kerstboodschappen, kerstoutfit, kerstcadeaus, kerst….en toch staat mijn wereld even stil, ‘slik’.

Gister werd ons engeltje 4 jaar. Toen ze haar jas aantrok om voor de laatste keer naar de peuterspeelzaal te gaan en haar afscheid te vieren zei ze; “Nu ben ik eindelijk een kleuter mam!” Zo trots als een pauw met een glimlach van oor tot oor stapte ze voor de laatste keer de peuterklas binnen. Ze is klaar voor een groter avontuur, dat is wel duidelijk. En dus geniet ze van alle aandacht, zit als een ware Koninklijke hoogheid op haar troon en laat de juffies en peuters voor haar zingen. Ze deelt haar bij mama zelf bestelde cup cakes koninklijk uit, geeft vol trots haar zelfgemaakte cadeautjes aan de juffen en vertelt dat ze haar kerstkaart zelf heeft geschreven. Dat is ook echt zo, de juf moet er om lachen en schudt haar hoofd. Ze is zichtbaar geraakt.

Vanmorgen stond ons engeltje opnieuw in de gang met haar jas aan. Deze keer met een paar grote wit glinsterende vleugels op haar rug die mij vertelde dat vandaag de dag is dat zij uitvliegt. “Vandaag mag ik twee keer naar school hè mam?” “Ja”, zeg ik, “vandaag gaat het echt beginnen.” En zo vertrokken we met het hele gezin richting school om ons engeltje uit te zwaaien. Dat was het dan, die mooie peutertijd. Een nieuwe fase in haar leven, maar zeker ook in mijn leven. En wat ga ik haar missen. Het is stil in huis. Ik mis haar geklets, haar vrolijk gezongen liedjes, haar getuttel met poppen, haar ‘mag ik meehelpen mam?’ en ‘dat kan ik heus wel zelf!’, haar knuffels en het samen koffie leuten. Al weet ik ook wel dat ik daarvoor in de plaats wat meer tijd krijg voor mezelf. Stiekem lijkt me dat ook wel wat. Dan geniet ik vast nog meer van de kids als ze thuis komen.

Om half 12 dek ik gezellig de tafel, zet de knakworstjes vast klaar, knip alle kerstlampjes aan want buiten is het toch maar somber en spring dan op de fiets om ze op te halen. Heerlijk, ik geniet en dan doen zij dat ook. Eenmaal aan tafel zegt onze stoere Bengel dat ze toch liever bij mama blijft vanmiddag. “Ik ben te moe mam.” Stiekem moet ik lachen. Ons engeltje heeft haar vleugels weer neergestreken en ligt heerlijk op de bank. Ik breng haar wat drinken en ’n mandarijntje.  We knuffelen samen. Gelukkig, ze heeft me nog steeds nodig ;-) hihi!

Ze mag dan voortaan wel ‘vliegles’ hebben, ècht  uitvliegen doet ze nog lang niet! ‘Fieuuuw’…

Een gat in de nacht

Het is vroeg in de ochtend. Héél vroeg in de ochtend...en dat voelt als midden in de nacht. Een krakend bed, 'bonk'....dreunend laminaat, de slaapkamerdeur zwaait open. "Papa! Hij is er uit!" Ik ontwaak uit een diepe slaap en moet mij even oriënteren. Zodra ik door heb dat zoonlief naast ons bed staat zie ik, zelfs in de duisternis en zonder bril, zijn enorme glimlach. Zijn lieve gezichtje met een rijtje witte melktandjes met in het midden een zwart gat. Verhip, hij is er uit! En hij is trots, zo trots! Dat hij even vergeten was dat hij ons niet voor 7 uur in de ochtend mag wekken. Of zou dit gevalletje vallen onder de noemer 'iets heel ergs of belangrijks'? Want tja, dan mag het natuurlijk wel...;-) 

Het grote leed dat Sinterklaasfeest heet,

Begrijp me niet verkeerd, ik vind het Sinterklaasfeest een geweldig leuk feest. Maar er zijn van die momenten dat ik denk…Wat doe ik mijn kinderen aan!

Zo kan ‘meneertje’ al vanaf het allereerste Sinterklaasjournaal niet stil zitten op zijn stoel. Springt hij zo nu en dan als een dolle Piet de kamer rond en ligt hij ’s avonds eerst een uur wakker voordat hij de slaap kan pakken. En dat hij gister ineens een dag ziek is inclusief koorts, is zeker geen toeval. Als Oma dan zegt; “Hij is net zijn moeder, die was ook altijd ziek met Sinterklaas!” Dan komen de vraagtekens. Doe ik hier eigenlijk wel goed aan??

Maar het is ook gewoon een ontzettend leuk feest. En dus doen we er met volle teugen aan mee, alleen wel op onze manier... De manier die bij ons past. Voor ons dus geen grote volle zalen met gillende kinderen en een vol verwachting kloppend hart van de spanning. We zoeken het wat kleiner, wat rustiger. Gaan lekker met de kinderen naar een Sinterklaasfilm, maken het niet spannender dan dat het al is, hangen een kalender aan de muur met daarop de planning tot aan pakjesavond en zorgen dat het aantal spannende momenten beperkt blijft.

Het werkt! We zijn deze Sinterklaas perioden beduidend makkelijker door gekomen dan voorgaande jaren. Minder stress, minder boze buien, minder stuiterballen, maar wel veel meer plezier! Het blijft spannend, dat hoort er nu eenmaal bij, maar het moet vooral gewoon leuk zijn!

Ik wens iedereen een heel fijne Sinterklaasavond, geniet, kijk naar die stralende gezichtjes van de kinderen en sla die mooie momenten op in je geheugen.                                                                    

Dan zwaaien we morgen de Sint vrolijk weer uit….:-) 

Toeval bestaat niet..

Dat kinderen hun ouders feilloos aanvoelen is geen nieuws. Vooral hoog sensitieve kinderen hoef je niets wijs te maken. Ze zien het toch wel aan je. Mijn moeder hoefde mij als kind niet te vertellen dat het goed met haar ging als dat niet het geval was. Ik kan mij herinneren dat ik vaak haar gedachten kon lezen. Ik wist wat ze voelde en dat maakte het niet altijd makkelijk. Soms wil je de waarheid als kind liever niet weten. Maar ook wanneer het ging om een verassing wist ik negen van de tien keer al wat het was voordat het bekend werd. Zo waren mijn ouders helemaal enthousiast over een uitstapje wat we die dag zouden gaan maken. Het was een verassing. Nog voordat we in de auto zaten wist ik van binnen al wat we gingen doen. Toen we na een poosje voorbij het wegrestaurant met het witte paard reden, wist ik het zeker. En toch zei ik niets. Dat zou immers de pret van mijn ouders bederven en dus speelde ik vrolijk mee! Ik begon pas te juichen op het moment dat de zee in zicht was. Hilarisch, als ik er zo over nadenk! Ik was niet alleen erg intuïtief, ik was ook erg bedreven in mijn ouders te behagen.

Ook bij mijn eigen kinderen zie ik dat intuïtieve terug. Onze kleine prinses zegt regelmatig iets hardop, waarvan ik op dat moment in gedachten ben. Soms twijfel ik er zelfs aan of ik het misschien toch hardop gezegd heb. Ik merk regelmatig dat wanneer ik een rotdag heb, niet lekker in mijn vel zit, de kinderen daar onmiddellijk op reageren. Ze voelen je aan, ze spiegelen. Wat er op zo’n moment met je kind gebeurd heeft alles te maken met wat er vanbinnen met jou gebeurt. Dan weet ik dat ik even bij mezelf naar binnen moet kijken. Eerder al schreef ik hierover in mijn blog het stukje ‘stof tot nadenken’, wat ook over spiegelen gaat.

Kinderen zijn intuïtief, dat staat vast en soms wordt je hierdoor enorm geraakt, geïnspireerd of ronduit verast. Het meest bijzondere voor mij tot nu toe is toch wel het tafereel wat zich afspeelde in bad. Ons ‘meneertje’ was nog geen twee jaar oud en ik zat heerlijk samen met hem in bad. We hadden lol en maakte baarden van het witte badschuim. Ineens legde hij zijn kleine handje op mijn buik en zei, “baby!” “Baby”, vroeg ik? “Ja, mama baby inne buik.” Ik kreeg een rilling over mijn lijf van kop tot teen. Ik was twee maanden geleden gestopt met de pil. We wilden graag een broertje of zusje voor ons meneertje. De eerste maand was het niet raak en we waren pas net over de helft van de tweede maand, dus moest ik nog even wachten voordat ik kon testen. Ik werd er even stil van, zou hij echt.. De blik in zijn ogen zei mij dat hij het wist. Hij lachte lief en zei, “meisje.” Ruim negen maanden later werd onze kleine prinses geboren. Toeval?